پیرایه یغمائی
پرومته ـ آورنده آتش، معالج امراض و و آموزگار انسان ـ مسمارکوب صخره هاو عقابی که قلب او را به منقار می درد!
کلید• گفتند و ما هم با جان شنیدیم
• راهی به جز عشق، اما ندیدیم
• گفتند:
• «پا؟ پا؟، هرگز مبادا!»
• پا را شکستیم، در خود خمیدیم.
• پا گر شکسته است، راهی دگر هست
• سر چاره گر شد، با سر دویدیم.
• گفتند:
• «سر؟ سر؟ این گوی بی در؟
• نابوده خوشتر!»
• سر را بُریدیم.
• گر پا و سر نیست، یک راه باقی است،
• با بال آواز، ره را پریدیم.
• گفتند:
• «لب؟ لب؟، این حلقه ی تب؟
• خاموش باید!»
• لب را گزیدیم.
• از دل صدا خاست:
• «از ما و بر ما ست!»
• گفتند:
• «دل؟ دل؟»
• دل را دریدیم
• پا و سر و دست، از بُن بهانه است
• نقشی پدیدار در ناپدیدیم
• بازی دگر شد، شب دربدر شد
• تا مشرق عشق، در خود دمیدیم
• هر کس درافتاد با مـا، ور افتاد
• در چالش شب، صبح سپیدیم
• کُولی بزن باز، گلگونه ی ناز!
• ما سرخ ِ رخسار از خون خریدیم
• ما کاکُل سرخ، عطر گل سرخ
• در باور قفل، رمز کلیدیم.
پایان